GooZhuq!

แล้วผมก็เลือกส่งท้ายปีเก่าด้วยการไปนั่งเงียบๆ อยู่ข้างๆ คุณแม่ที่นอนป่วยมาหลายปี ซึ่งทุกวันนี้ก็คงจะต้องบอกว่า สุขภาพของท่านอยู่ในสภาพที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้อีกแล้ว ไม่ได้แม้แต่การสื่อสารกับใครต่อใครเหมือนเมื่อก่อนด้วยซ้ำ ... ท่านนอนนิ่งๆ อย่างสงบบนเตียงคนไข้ในห้องนอนเดิมของท่าน มีการขยับตัวบ้างเล็กน้อย แต่ก็เชื่อว่าคงจะไม่สบายตัวมากนัก เพราะกล้ามเนื้อแขนขามีอาการที่ค่อนข้างจะเกร็งตัวเป็นระยะๆ บางครั้งท่านก็ลืมตามามองดูสิ่งต่างๆ แต่ก็แทบจะไม่สามารถกรอกนัยตาไปรอบๆ ได้เหมือนปรกติ ทำให้สิ่งที่ท่านมองเห็นส่วนใหญ่ก็คือเพดานห้องเท่านั้นเอง ...

วันส่งท้ายปีเก่า-ต้อนรับปีใหม่มักจะเป็นเทศกาลที่ผู้คนส่วนใหญ่วิ่งวุ่นไปกับการอวยพรผู้หลักผู้ใหญ่ และร่วมสังสรรค์กับพรรคพวกเพื่อนพ้อง ... หลายคนพยายามมองหาแต่สิ่งดีๆ ที่จะมอบความสดใสให้แก่จิตใจของตนเองเพื่อจะเป็นกำลังใจในการดิ้นรนต่อไปอีกหนึ่งปี ... สถานที่หลายแห่งจัดให้มีงานรื่นเริงเพื่อเถลิงศกใหม่กันอย่างอึกทึกครึกโครม ... บ้างก็จัดให้มีการสวดมนต์ปฏิบัติธรรมกันแบบข้ามปีหรือข้ามภพข้ามชาติไปเลย ... บ้างก็จัดให้มี "พิธีนับถอยลัง" เหมือนกับจะเตือนสติว่าอย่าเอาแต่ "นับไปข้างหน้า" จนลืมเลือนผู้คนที่คอยสนับสนุนเราอยู่เบื้องหลังตลอดเวลา ... ฯลฯ ... แต่ส่วนใหญ่ของทุกสถานที่ต่างก็มุ่งอยู่ที่การ "มอบความสุข" ให้แก่ผู้ที่มีโอกาสไปร่วม "พิธีการ" โดยหวังว่าทุกๆ คนจะนำความสุขอันล้นปรี่เหล่านั้นกลับไปแบ่งปันให้แก่ผู้ที่ไม่มีโอกาสมาร่วมงาน ...

ในความเงียบขณะนั่งมองใบหน้าอันสงบนิ่งของคุณแม่ซึ่งนอนป่วยอยู่นั้น ผมนึกถึงคำถามที่หลายคนอาจจะไม่อยากถามในเทศกาลรื่นเริงนี้ว่า ... หากผู้ที่นอนป่วยอยู่นั้นเป็นตัวเราเองล่ะ? ... หากคนที่ป่วยอยู่นั้นคือผู้ที่เป็นลูกล่ะ? ... ผู้ที่เป็นพ่อ-แม่จะยังมีกะจิตกะใจไปปฏิบัติธรรมข้ามปีหรือข้ามภพข้ามชาติกันที่ไหนรึเปล่า? ... พวกท่านจะยังมีความกระหายที่อยากไปร่วม "พิธีนับถอยหลัง" กันตาม "ลานคนระเริง" อยู่มั้ย? ... หรือยังเหลืออารมณ์ที่อยากจะไปเฉลิมฉลองข้ามวันข้ามคืนในแหล่งบันเทิงกับพรรคพวกเพื่อนฝูงของท่านเหมือนคนอื่นๆ ในสังคม? ... ซึ่งผมคิดว่า "ไม่" !!!??? ... แต่ในสถานการณ์ที่สลับตำแหน่งกัน ทำไมลูกๆ หลายคนถึงเลือกในสิ่งที่ตรงข้ามกันด้วยล่ะ ??!! ... หรือความผูกพันในฐานะ "ผู้ให้" จะมีความลึกซึ่งยิ่งกว่าการเป็น "ผู้รับ" เสมอ ??!!

คุณแม่นอนหลับอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้ผมนั่งมองท่านอย่างเงียบๆ กับคำถามที่ผมไม่เคยพอใจในคำตอบที่เห็นอยู่ ... ผมเองก็ไม่รู้หรอกครับว่าเป็นเวลานานแค่ไหน ... เพราะผมไม่รู้สึกว่าการได้อยู่กับพ่อ-แม่ตัวเองต้องมีกำหนดตารางเวลาเหมือนกับกิจกรรมอื่นๆ ในชีวิตที่วุ่นวายของผมเอง ... แล้วจู่ๆ ท่านก็ลืมตาขึ้น ... มองมาด้วยสายตาที่ไม่ต้องการคำอธิบายใดๆ ว่าท่าน "ดีใจ" ... ผมก็ดีใจ ... ในสภาพร่างกายที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองของท่านนั้น ท่านกลับสามารถมอบความดีใจ, ความสุขใจ, ความอบอุ่นใจ, ฯลฯ ให้กับลูกที่เคยเป็นแต่ "ผู้รับ" อย่างผมในวันส่งท้ายปีเก่า ...

... คือของขวัญและพรอันมีค่าสูงสุดที่ผมได้รับมาในช่วง "เทศกาลรื่นเริงสากล" นี้ ... ซึ่งผมเชื่อว่าทุกๆ คนก็จะได้รับพรอันยิ่งใหญ่นี้ได้ด้วยการเหลียวไปสบตากับผู้ที่พร้อมจะยืนอยู่ข้างหลังชีวิตของพวกเราตลอดกาล ...