GooZhuq!

ย้อนนึกถึงวันเวลาที่ตัวเองกลายมาเป็น "หนอนหนังสือ" ... ตอนนั้นน่าจะประมาณปี พ.ศ.2529 ที่ได้มีโอกาสเดินทางไปไหนต่อไหนกับพนักงานขายของที่บ้านระหว่างปิดภาคเรียน ... จดจำอารมณ์ในตอนนั้นได้ประมาณว่า ... เรื่องราวที่น่ารู้ในโลกทำไมมันถึงได้เยอะนักวะ ?! ... แล้วปริมาณหนังสือในบ้านก็พุ่งพรวดพราดขึ้นมาจนเปิดอ่านกันไม่ทัน ... :D

แต่ความผูกพันกับหนังสือคงจะถูกฝังรากไว้ในสันดานของผมก่อนหน้านั้นนานมากแล้ว ... น่าจะตั้งแต่เมื่อครั้งที่คุณแม่ยังนั่งอ่าน "นิทานหลอกเด็ก" ให้พวกเราฟัง ... จำได้ว่าบางวันหยุดที่ไม่มีการบ้าน ผมก็จะหยิบหนังสือนิทานเล่มเล็กๆ แล้ววิ่งไปขอให้คุณแม่ช่วยอ่านให้ แล้วก็นั่งฟังเสียงอ่านราบๆ เรียบๆ เหล่านั้นไปเรื่อยๆ อย่างมีความสุข ... มันคือ "นิทานหลอกเด็ก" ที่ผมแทบจะไม่ได้หยิบอ่านอีกเลยตลอดระยะเวลาหลายปีหลังๆ มานี้ ... เป็นเพราะเราเติบโตเกินกว่าจะระลึกถึงคุณค่าในอดีตของมันแล้วรึเปล่า ?! ... แล้วคุณแม่ล่ะ ?!

หลายปีที่เราใช้ชีวิตวนเวียนอยู่กับการทำงาน อยู่กับการแก้ปัญหาของงาน หรือกับการทะเลาะเบาะแว้งกับผู้คนรอบข้าง ... เคยมีคนๆ หนึ่งที่ "ต้องว่างเสมอ" เมื่อเราต้องการความช่วยเหลือ ... "ต้องว่างเสมอ" เมื่อเราอยากมีคนคุยด้วย ... "ต้องว่างเสมอ" เมื่อเราต้องการแบ่งปันเรื่องราวความสนุกสนานแบบเด็กๆ กับเขา ... ฯลฯ ... เคยมีคนๆ หนึ่งที่ยอมอุทิศตนเพื่อใช้ชีวิตร่วมกับเด็กๆ จนไม่เหลือเวลาสำหรับการรับรู้ความเปลี่ยนแปลงใหม่ๆ ของโลกภายนอก ต้องคอยดูแลการบ้านซึ่งมีแต่เรื่องเก่าๆ ที่เขาเคยรู้มาก่อนแล้วทั้งนั้น ... เพื่อให้เด็กๆ เหล่านั้นมีโอกาสได้เพิ่มพูนความรู้ใหม่ๆ ให้กับตัวเองจากการเรียนรู้ จากการละเล่น หรือจากการดำเนินชีวิตในสังคมที่ยังคงเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ... เคยมีคนๆ หนึ่งที่ยอมหยุดตัวเองเพื่อให้เด็กๆ ได้ก้าวเดินต่อไป ... และยิ่งเดินห่างไกลออกไปเรื่อยๆ ... จนบางครั้งก็ไม่เหลือเวลาที่จะหันกลับมามองคนที่ยังยืนอยู่ตรงจุดเดิม ... จุดที่ "ต้องว่างเสมอ" เมื่อเราต้องการความช่วยเหลือ ... "ต้องว่างเสมอ" เมื่อเราอยากมีคนคุยด้วย ... "ต้องว่างเสมอ" เมื่อเราต้องการแบ่งปันเรื่องราวความสนุกสนานแบบผู้ใหญ่กับเขา ... ฯลฯ ...

เราจะสามารถ "ต้องว่างเสมอ" สำหรับใครบางคนในอดีตของเราบ้างมั้ยล่ะ ?! ... มันคือความสามารถอันยิ่งใหญ่ที่ใครหลายๆ คนยังไม่สามารถบรรลุถึงจุดนั้นของชีวิตได้เลย !!!

... มาถึงวันนี้ ผมไม่มีคุณแม่อีกแล้ว ท่านจากไปอย่างสงบเมื่อเช้ามืดของวันเสาร์ที่ 13 กรกฎาคม 2013 ด้วยอาการขั้นสุดท้ายของโรคพาร์กินสัน เหลือไว้แต่นิสัยที่มีความผูกพันอยู่กับหนังสือ ซึ่งคุณแม่ตั้งใจจะปลูกฝังไว้ให้เป็นมรดกในกมลสันดานจนกว่าจะถึงวาระสุดท้ายของผมเอง ...