GooZhuq!

เท่าที่เคยรับรู้มานั้น คำว่า "เวไนยสัตว์" หมายถึง สัตว์ผู้ควรแก่การแนะนำสั่งสอน, หรือ สัตว์ผู้พึงดัดได้สอนได้ ... แต่สำหรับยุคสมัยที่ผู้คนอาจจะรู้สึกไม่ค่อยดีเวลาถูกใครเรียกว่า "สัตว์" นั้น คำที่ว่านี้ก็ควรจะถูกเปลี่ยนไปเป็นคำว่า "เวไนยบุคคล" เพื่อที่จะแปลว่า "บุคคลผู้สามารถพัฒนาให้ดีขึ้นได้" เพื่อที่จะไม่ต้องรู้สึกอิหลักอิเหลื่อเมื่อนึกถึง "สัตว์" ทั้งหลายที่ได้รับการฝึกสอนให้แสดงการละเล่นต่างๆ อย่างที่มนุษย์ต้องการ ... ;)

ยังไงเรียกว่า "การฝึกสอน" ?! ... ยังไงเรียกว่า "การอบรม" ?! ... หรือ ... ยังไงเรียกว่า "การพัฒนา" ?! ... จู่ๆ คนเราจะโตขึ้นมาเป็นนักวิ่งลมกรด, เป็นนักกีฬาระดับโลก, เป็นนักดนตรี, เป็นนักร้อง, เป็นนักเต้น, เป็นนักเขียน, เป็นนักแต่งเพลง, ฯลฯ, หรือเป็นนักอะไรต่อมิอะไร โดยไม่ต้อง "แข็งขืน" ต่อ "ธรรมชาติของตัวเอง" ได้มั้ยล่ะ ??!! ...

ผมเชื่อว่า "ไม่" !! ...

ต่อให้สิ่งนั้นจะเป็นสิ่งที่ใครคนหนึ่งคลั่งไคล้ไหลหลงอย่างหัวปักหัวปำ แต่นั่นก็ไม่ใช่หลักประกันว่า เขาจะสามารถก้าวถึงจุดสูงสุดของสิ่งที่เขารักได้โดยไม่ต้อง "ทุ่มเท" แรงกายแรงใจใดๆ ในการ "ฝึกฝนตนเอง" อย่างจริงจัง ... ในทำนองเดียวกัน ... ต่อให้ใครคนหนึ่งเกลียดแสนเกลียดในสิ่งที่เขาถูกเคี่ยวเข็ญให้ต้องกระทำ เขาก็ยังอาจก้าวถึงจุดสูงสุดของสิ่งนั้นได้ หากเขาไม่ละทิ้งความอดทนต่อการเคี่ยวกรำทั้งหลายทั้งปวงที่ถาโถมใส่เขาอย่างสม่ำเสมอ ... เหมือนดังที่ จางซานฟง (張三豐) เคยกล่าวไว้ว่า "ในการฝึกฝนพัฒนาตนนั้น ความเพียรเป็นต่อ พรสวรรค์เป็นรอง" ... นั่นเอง ...

นี่ก็คือความหมายของ "เวไนยสัตว์" หรือ "เวไนยบุคคล" ... !!?!

แต่แล้วจู่ๆ ก็มีนักวิชาการบ้าจี้ กับบุพการีบ้าบอหลายคนที่หลงเชื่อ "ตำรานอกรีต" ของพวกฝรั่งตาน้ำข้างบางคนที่เสนอว่า เราไม่ควรฝืนหรือบังคับจิตใจของเด็กๆ เพราะมันจะทำให้เขากลายเป็นคนเก็บกด ซึ่งจะบั่นทอนความสุขในชีวิตของพวกเขา ถึงขั้นอาจจะเลวร้ายจนกลายเป็นคนวิกลจริตผิดมนุษย์ไปได้ในภายหลัง ทั้งพ่อแม่และครูบาอาจารย์ควรจะพะเน้าพะนอเอาใจพวกเขาให้ดี เขารักอะไร เขาอยากอะไร รีบประเคนถวายให้อย่าได้ขัดขวาง เพื่อให้พวกเขา "พัฒนาศักยภาพที่แท้จริง" ของพวกเขาเองออกมาได้อย่างเต็มที่ !!?? ... คุ้นๆ มั้ย ?! ... รักวัวให้ผูก รักลูกห้ามแตะ น่ะ !!?? ... สอดคล้องกับแนวคิด "เสรีประชามหาภัยร้ายแรงแห่งสังคมอันอุดมด้วยความหลากหลายทางชาติกำเนิดและเผ่าพันธุ์" อย่างลงตัวพอดีเป๊ะเลยมั้ยล่ะ ??!! ... ทุเรศ !!!

แน่นอนครับว่า "การฝืนธรรมชาติ" อย่าง "ไม่มีขอบเขต" นั้นเป็นเรื่องเหลวไหล การที่พ่อแม่บังคับให้ลูกปลูกขนขี้เต่าให้ยาวๆ เพื่อจะใช้ฝึกบินแทนปีกของนกนั้น เป็นเรื่องเพ้อเจ้อบ้าบอที่ไม่น่าจะมีใครยอมรับได้อยู่แล้ว ... แต่การยอมให้ลูกๆ ปฏิบัติตัววิปริตผิดเพศ ก็ไม่ควรจะได้รับการส่งเสริมเช่นเดียวกัน ??!! ... หรือไม่ใช่ ??!! ... พลังแห่งศักยภาพอันสร้างสรรค์ของมนุษย์ ล้วนเปล่งประกายได้เพราะความวิริยะอุตสาหะในการฟันฝ่าข้อจำกัดทั้งหลายทั้งปวงที่มีอยู่ เช่นเดียวกับเพชรที่ต้องผ่านการเจียรไน หรือเหล็กกล้าเนื้อดีที่ต้องผ่านการเคี่ยวกรำจากการหล่อหลอมด้วยความร้อนที่ยากจะทนทาน ... แล้วไปได้ภูมิรู้มาจากนรกขุมไหนรึไง ถึงได้ "เชื่ออย่างดักดาน" ว่า "การตามใจ" จะช่วยให้เด็กๆ สามารถพัฒนาตัวเองจนกลายเป็น "ยอดคน" ขึ้นมา ??!! ... เ ห อ .. เ ห อ ... เพ้อหรือเรอล่ะนั่น ??!!

"ความไม่มีกรอบ" หรือ "ความไม่มีกฎเกณฑ์" นั้น ไม่เคยสร้างสรรค์สิ่งใดขึ้นมาได้เลยซักครั้งเดียว !!??